Motywem przewodnim wystawy jest tytułowa epidemia, którą parafrazie i interpretacji w szkle poddaje wrocławska artystka – Monika Rubaniuk. Ekspozycja nawiązuje do tematu wiodącego zarówno poprzez formę obiektów szklanych, jak i ich usytuowanie niczym kolonii czy ognisk zapalanych, które rozprzestrzeniając się, angażują całą przestrzeń Galerii Szkła i Ceramiki.Szklane rzeźby prezentują jednorodny charakter formalny, oscylując wokół biomorficznych kształtów, których nieregularna struktura, złożona z multiplikowanych kawałków szkła nadaje im niepokojący i drapieżny charakter. Obłe, z pozoru miękkie formy skontrastowane są z ostrymi krawędziami szkła, nawiązując tym samym do świata natury, zwłaszcza do mikrosfery wirusów i bakterii. Monika Rubaniuk czerpie inspiracje z przyrody niemal od początku swojej twórczości, przedstawiając związane z nią zjawiska w uproszczony, skodyfikowany sposób. Jej prace bardzo często tworzone są z myślą o krajobrazie naturalnym, w którym zostają usytuowane. Zawieszane na drzewach, układane w trawie czy wbijane fragmentarycznie w ziemię stają się naturalną kontynuacją otaczającego świata (Chochoły, Kokony, Chmura deszczowa, Sople, Kamienie, Kapusta). Wówczas nabierają one innego znaczenia, zyskując biologiczne konotacje i stając się częścią przestrzeni, w której funkcjonują.
Obiekty szklane znajdujące się na wystawie Epidemia są kontynuacją prowadzonego od lat dialogu artystki ze szkłem, jej stosunku do makro- i mikroświata. Prace Moniki Rubaniuk są wyraziste, ciężkie i ostre – z uwagi na ich rzeźbiarski charakter funkcjonują w określonej, własnej przestrzeni. Jednak ten ukonstytuowany charakter rzeźby zostaje przełamany, gdy formy szklane umiejscowione zostają na płaskiej powierzchni, a nie w otwartej przestrzeni. Zawieszone na ścianie, nieforemne struktury szklane nie są konfrontowane z siłą ciężkości, wymykając się w ten sposób naturze materiału. Zmieniają tym samym odbiór prac wynikający z ograniczenia punktów widzenia. Wciąż jednak są spójne formalnie i pozostają w relacji z pozostałymi pracami, jako ich zmodyfikowana kontynuacja. Artystka tworzy rzeźby z fragmentów szkła sodowego. Jedne z nich są gładkie i polerowane, inne zaś posiadają niebezpieczne, ostre krawędzie. Wmontowuje je w konstrukcje z poliestru lub metalu, tworząc zwarte i ciężkie formy, niemal bryły szkła. Innym razem w opozycji do nich tworzy transparentne, delikatne, kruche i ażurowe struktury. Multiplikacja, nieregularność i przestrzenność wydobywająca blikujące światło, a zwłaszcza powtarzalność tych samych elementów kompozycyjnych potęgują ich ekspresję. Artystka różnicuje czasem materiał, w którym pracuje, poprzez użycie pociętych odłamków lustra i wykorzystanie jego refleksyjnych właściwości. Kolorystyka prac jest monochromatyczna i wyciszona, oscylująca między czernią, bielą i naturalną zielenią szkła sodowego. Dopełnia ją światło, będące immanentną cechą materii szklanej. Artystka świadomie unika barw i pewnych dekoratywnych właściwości szkła, dążąc do czystej formy jako nośnika treści.
Prace składające się na ekspozycję zdają się mutować w swoich biomorficznych formach, żyć wewnętrznym światłem, przeobrażać w zmieniającej się strukturze z lekkich i spiralnych w masywne i agresywne, niczym atakująca galerię epidemia.
Ewelina Kwiatkowska
Monika Rubaniuk – urodzona w 1972 r. we Wrocławiu. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) na Wydziale Ceramiki i Szkła. W 1996 r. uzyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Zbigniewa Horbowego. W latach 1996-2001 kontynuowała naukę w tej samej uczelni, na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. Laureatka wielu nagród i wyróżnień (m.in. Stypendium Ministra Kultury i Sztuki, Stypendystka Rządu Greckiego, wyróżnienie w konkursie Szkło 95. Brała udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych, m. in.European Glass Context 2012 Bornholm, Dania (2012); Flora. The Botanical Experience, Glasmusset Ebeltoft, Dania (2010); Szkło polskie XXI wieku, Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze (2010);COCTAIL, Galeria BWA, Szczecin (2008); Sculpturen und Glasobjekten, Galerie Spiegel, Niemcy (2006); 500 kilogramów szkła, Galeria BB, Kraków (2004). Autorka rzeźby Alatus, znajdującej się w ogrodzie Puro Hotel we Wrocławiu (2011). Jej prace znajdują się w stałych kolekcjach Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze, Glasmusset Ebeltoft w Danii oraz w licznych kolekcjach prywatnych.
